De persoonlijkheid van Marie Antoinette is een veelbesproken onderwerp. Er zijn schrijvers die in haar karakter de oorzaak van de val van de Franse monarchie zoeken. In haar eigen tijd werd zij op grote schaal bekritiseerd en belasterd. Voor anderen gold en geldt ze als een heilige en martelares.
Er zijn veel studies gewijd aan de opvoeding, het huwelijksleven en het karakter van Marie Antoinette. Het is bekend dat zij als nakomertje in het grote keizerlijke gezin weinig aandacht kreeg en dat zij werd overheerst door haar oudere zussen. Dat leverde een blijvende verwijdering op met aartshertogin Maria Christina. De in Napels woonachtige Maria Carolina was haar favoriete zus. De jonge prinses Marie Antoinette hield, zo bekende zij later, niet van haar heerszuchtige moeder, die haar beschouwde als een pion in het politieke spel dat zij speelde en haar altijd voorhield dat zij voor alles de belangen van de Habsburgse dynastie diende te dienen.
Marie Antoinette was een attente en zorgzame moeder. Toen aartshertogin Sophie, haar jongste dochtertje, en dauphin Lodewijk Jozef, haar oudste zoon, stierven, was zij ontroostbaar. Ook kon zij attent zijn voor vreemdelingen, dit blijkt uit een aan aantal bewaard gebleven getuigenissen.
Marie Antoinette had geen diepgaande belangstelling voor politiek, cultuur of maatschappij en was slecht opgeleid. Ze sprak slecht Duits en tot aan haar huwelijk matig Frans. Haar Italiaans was daarentegen voortreffelijk en verder speelde ze uitstekend klavecimbel. Pogingen om boeken te lezen mislukten, doordat ze snel was afgeleid. Oppervlakkige pleziertjes trokken haar meer dan serieuze zaken en in gesprekken sprong ze van de hak op de tak. Ze kon zich moeilijk concentreren.
Hoewel haar politieke interesse beperkt was, had zij er al vanaf de troonsbestijging van haar echtgenoot Lodewijk XVI bemoeienissen mee. Vooral vanaf het jaar 1781 was haar invloed op de koninklijke beslissingen zeer groot. Daarbij werd haar vaak verweten dat ze ten gunste van Oostenrijk handelde in plaats van ten gunste van haar nieuwe vaderland. In de loop der jaren werd ze in verband gebracht met talrijke schandalen. Ook verscheen ze veelvuldig op anti-monarchistische pamfletten. Marie Antoinette was nooit echt populair bij de Fransen.
Stefan Zweig, een Oostenrijkse schrijver, stelt haar in zijn psychologische biografie voor als een leeghoofd dat pas na de loutering van het verlies van twee van haar kinderen en onder de dreiging van de revolutie volwassen werd. Haar hofdame Lucy Dillon, markiezin de la Tour du Pin, beschreef haar gebrek aan tact en haar slecht ontwikkelde mensenkennis. Volgens Dillon vertrouwde Marie Antoinette vaak de verkeerde mensen en wantrouwde ze degenen die haar echt konden helpen. Daardoor was haar bemoeienis met de politiek rampzalig, ook al, omdat zij vanuit haar geïsoleerde positie in het kasteel van Versailles de Fransen en Frankrijk slecht kende
